Jak odróżnić cukier trzcinowy od podróbki

W ciepłych regionach, gdzie panuje wilgotny klimat tropikalny lub subtropikalny, rośnie trzcina cukrowa. Ze względu na temperaturę powyżej 20 stopni i wilgoć, która obficie nawadnia glebę przez ponad sześć miesięcy w porze deszczowej, szybko się rozciąga, a podczas suchej pogody cukier zbiera się na tyle, by stać się surowcem do produkcji słodkich wyrobów dla stoły ludzi. Jest ścinany i natychmiast wysyłany do fabryk, gdzie jest przetwarzany na przyjazny dla środowiska, elitarny produkt. Im szybciej trzcina zostanie przetworzona, tym wyższa będzie jakość cukru.

Co to jest cukier trzcinowy

Cukier trzcinowy to słodycze znane od czasów starożytnych. Nauczyli się go otrzymywać w Indiach już w III wieku p.n.e. mi. To prawda, że produkcja końcowego produktu z trzciny w tym czasie była niewielka – jej konto trafiło dosłownie na ziarna. Ale z biegiem czasu technologie wydzielania cukru zostały ulepszone i nauczyli się gotować go w takich ilościach, że słodycz ta dotarła nawet do Chin i na Bliski Wschód, gdzie zaczęto uprawiać trzcinę cukrową.

Od Arabów mieszkańcy krajów wybrzeża Morza Śródziemnego dowiedzieli się o roślinie, z której pozyskiwany jest cukier. Potem cukier wyruszył w podróż po świecie, a nawet dotarł do Ameryki.

W Rosji cukier po raz pierwszy zaobserwowano za czasów Piotra I, we wczesnych latach XVIII wieku. W tamtych czasach był to produkt rzadki i drogi, nazywano go nawet „białym złotem”. Tylko elita mogła sobie pozwolić na cieszenie się słodyczą. Cukier trzcinowy stał się powszechnym produktem dla Rosjan znacznie później – wieki później.

Dziś jest dość popularny wśród tych, którzy starają się prowadzić zdrowy tryb życia i dobrze się odżywiać, ponieważ jest uważany za źródło węglowodanów w diecie. Skład tego cukru zawiera kompleks przydatnych substancji, w tym pierwiastki śladowe i witaminy, które przeszły do niego z trzciny. Są to witaminy z grupy B, potas i wapń, a także miedź i magnez.

Jak otrzymać

Aby uzyskać cukier, trzcinę trzeba ściąć, zanim zdąży zakwitnąć. Z pozostawionych w ziemi korzeni wyrośnie nowy plon trzciny. A łodygi, składające się z błonnika (od 8 do 12%), cukru (do 21%), wody (do 73%), niewielkiej ilości białka i soli, doprowadza się do stanu półproduktu nadają się do dalszej obróbki: są cięte na krótkie kawałki i przepuszczane przez żelazne wały wielkich sokowirówek fabrycznych. Wyciśnięty w ten sposób sok zawiera ok. 80% wody, substancji aromatycznych. Zachowane są również sole i białka.

Następnie należy wyizolować i usunąć białka z powstałej cieczy, dla której świeże wapno gaszone lub kredę umieszcza się w soku i podgrzewa. Doprowadzany jest do temperatury 70 stopni w ogromnych zbiornikach zwanych zbiornikami. Dzięki temu wszelkie zanieczyszczenia, w tym drobne kawałki trzciny, owady i cząstki ziemi, które wpadły do soku, osadzają się na dnie. Następnie oczyszczona ciecz jest filtrowana.

Kolejnym etapem jest odparowanie nadmiaru cieczy. Ten proces nie jest szybki, rezultatem powinien być gęsty brązowawy sok, zdolny do krystalizacji. Eksperci nazywają to „rozwiązaniem matki”. Ma specyficzny przyjemny zapach, który jest szczególnie wyraźny w domowych ciastach, ciastach, bułeczkach, za które gospodynie domowe to uwielbiają. Po odparowaniu roztwór macierzysty ulega krystalizacji. Z reguły odbywa się to w fabryce na przemian w trzech różnych pojemnikach.

Najpierw zaczynają podgrzewać roztwór w pierwszym pojemniku i dodawać kryształki cukru. Okazuje się, że jest to dość lekka kompozycja, która jest napędzana w wirówce, gdzie cukier jest oddzielany od melasy. Jest suszony gorącym powietrzem, po czym taki produkt jest gotowy do wysłania na ladę. Następnie pracują z melasą, po raz drugi rozpoczynając proces krystalizacji w nowym pojemniku. Efektem końcowym jest produkt o ciemniejszym kolorze i bogatszym smaku.

Następnie melasa po raz trzeci zostaje poddana obróbce. W tym czasie roztwór macierzysty jest już wyczerpany, jest w nim minimum cukrów, ale ciemny składnik ma maksimum. Dlatego cukier okazuje się najciemniejszy, ale ceniony jest nie mniej niż produkt pierwszej krystalizacji.

Proces wytwarzania cukru rafinowanego jest zupełnie inny. Już po pierwszej krystalizacji dodaje się do niej ług macierzysty. Powstała mieszanina nazywa się magmą. Jest ponownie podgrzewany kredą lub wapnem gaszonym i czyszczony za pomocą filtra z węglem aktywnym. W efekcie rafinowany biały cukier pochodzi z trzciny cukrowej, pod względem jakości i wyglądu jest absolutnie identyczny z cukrem z buraków cukrowych.

Rodzaje

Cukier trzcinowy brązowy dzieli się na kilka rodzajów – w zależności od miejsca, w którym rośnie trzcina, koloru i wyglądu produktu.

1. Cukier Muscovado pozyskiwany jest z trzciny cukrowej uprawianej na wyspie Mauritius w pobliżu Afryki Południowej oraz w Ameryce Południowej. Odmiana ta ma wyraźny aromat karmelu, jest koloru miodowo-złotego, a kryształy są średniej wielkości i lekko lepkie w dotyku. O dziwo, ale ten słodki produkt jest szeroko stosowany do przygotowywania nie tylko słodkich potraw – babeczek, krówek, toffi, ale także słonych, może nadać szczególny smak marynacie lub sosowi.
2. Cukier typu Demerara (cukier Demerara) wziął swoją nazwę od rzeki o tej samej nazwie, która płynie w Gujanie – małym kraju w północno-wschodniej części Ameryki Południowej. To właśnie stąd zaczął podbijać rynki świata. Kolor tego cukru jest złotobrązowy, kryształki są twarde, raczej lepkie i brązowe. Świetnie sprawdzają się w kuchni – posypane są babeczkami, plackami z nadzieniem owocowym lub jagodowym, a także owocami pieczonymi w piekarniku lub na grillu. Smakosze wierzą, że ten cukier jest idealnym towarzyszem kawy.
3. Czarny cukier trzcinowy (miękki cukier melasowy) nazywany jest tak ze względu na ciemną barwę, zawiera znaczną ilość melasy. Jego kryształki są najbardziej miękkimi i lepkimi ze wszystkich cukrów trzcinowych. Zapach i smak są bardzo bogate, dzięki czemu produkt stał się częstym gościem na stole w kuchni azjatyckiej. Ale używają go nie tylko do przygotowywania egzotycznych, dziwacznych potraw, ale także do prostych wypieków – babeczek owocowych, pierników.
4. Cukier Turbinado to cukier, który został przetworzony nie tylko za pomocą wirówki, ale także pary i wody, za pomocą których usuwane są z produktu wszelkie zanieczyszczenia i zanieczyszczenia. Tak powstaje cukier na Hawajach, w efekcie gama jego kolorów jest szeroka – od jasnego miodu po brąz, a jego kryształki są duże i suche, nie lepkie.
5. Sahar Gur urodził się w Indiach. To nie jest nawet cukier w konwencjonalnym znaczeniu tego słowa, ale raczej gęsty sok z trzciny cukrowej, który można wycisnąć jak lepkie mleko skondensowane lub miękki plastikowy sorbet.

Jaka jest różnica między cukrem brązowym a cukrem zwykłym

Jeśli oceniasz słodycz cukru zwykłego i trzcinowego, to łatwo się przekonać, że nie różnią się one od siebie: kilka kostek brązowego słodzika sprawi, że herbata będzie równie słodka jak ta sama ilość białego.

A jednak brązowy cukier trzcinowy różni się od zwykłego cukru buraczanego. I to nie tylko kolor i wygląd. Jest znacznie bogatszy w skład, w brązowym produkcie jest znacznie więcej przydatnych substancji – kilkadziesiąt razy.

Tak więc potas w brązowym cukrze trzcinowym jest 20 razy większy niż w cukrze buraczanym, żelazo – 10 razy. A ilość wapnia w porównaniu do zwykłej bieli po prostu przewraca się – 85 razy wyższa niż w zwykłej! Jednocześnie cukier brązowy zawiera magnez, którego w produktach z buraków jest absolutnie nieobecny.

Ze względu na zawartość miedzi, która bierze udział w wielu procesach życiowych człowieka – od syntezy hemoglobiny po tworzenie kolagenu i stymulację układu hormonalnego, cukier trzcinowy może z łatwością konkurować z ostrygami i nie ustąpi życia morskiemu.

Kolejnym dużym plusem cukru trzcinowego jest obecność witamin z grupy B, dzięki którym usprawniają się procesy metaboliczne w organizmie i zapewnione jest jego normalne funkcjonowanie.

W najciemniejszych rodzajach cukru, zwłaszcza w czarnej trzcinie, znajduje się więcej przydatnych substancji. Wynika to z faktu, że głównym źródłem witamin i pierwiastków śladowych jest odpowiednio melasa, im jej więcej, tym wyższa wartość produktu.

Jego cena jest też trzykrotnie wyższa, chociaż z jednej tony trzciny cukrowej wydobywa się znacznie więcej cukru niż z tej samej ilości buraków. Co więcej, jeśli nierafinowany cukier trzcinowy jest dosłownie bestsellerem kulinarnym i dietetycznym, to nierafinowany produkt z buraków ma bardzo nieprzyjemny wygląd, nieprzyjemny zapach i nieprzyjemny posmak.

Pomimo tego, że brązowy cukier zawiera 98 g węglowodanów na 100 g produktu, organizm przyswaja te substancje powoli i przez długi czas, dzięki czemu masa ciała nie wzrasta.

Dla kucharzy różnica między cukrem brązowym a białym jest również bardzo zauważalna. I to nie tylko ze względu na kolor. Jeśli zwykły produkt z buraków jest praktycznie bezwonny, produkt z trzciny ma lekki, miękki i dyskretny karmelowy smak, który nie traci się podczas gotowania. Z tego powodu wypieki i inne potrawy – sosy, napoje, marynaty – do przygotowania których użyto cukru trzcinowego, nabierają delikatnego aromatu. Smak brązowego cukru jest również lekko karmelowy, co również podkreśla wyrafinowanie gotowego dania.

Jednak rafinowany cukier trzcinowy jest bardzo podobny do zwykłego, rozpowszechnionego białego, wyrabianego z buraków, nie różni się od niego właściwościami.

Który cukier jest zdrowszy: biały czy brązowy

Biorąc pod uwagę obecność w brązowym cukrze trzcinowym substancji niezbędnych dla organizmu, można wyciągnąć jednoznaczny wniosek – jest on o wiele bardziej przydatny niż zwykły cukier biały, niezależnie od tego, czy jest zrobiony z buraków, czy z trzciny cukrowej.

Przy tej samej wartości energetycznej brąz nie uczestniczy w odkładaniu tłuszczu i nie zwiększa masy ciała – ponieważ jego węglowodany powoli się rozpuszczają. Ponadto węglowodany te są niezbędnym elementem w procesie powstawania szeregu hormonów biorących udział w zdecydowanej większości procesów życiowych organizmu.

Dzięki zawartości prawie dwustu różnych składników, w tym witamin, mikroelementów, soli kwasów organicznych, mózg zaczyna lepiej pracować. Nic dziwnego, że mówią: przed burzą mózgów powinieneś wypić szklankę herbaty z kawałkiem brązowego cukru.

Naturalny słodki produkt doda siły i energii, uspokoi nerwy i znormalizuje ciśnienie krwi. Wyniki te stają się widoczne dość szybko po spożyciu produktu. Ale dodatkowo w dłuższej perspektywie regularne stosowanie cukru trzcinowego poprawia strukturę kości i wzmacnia stawy.

Ten naturalny produkt ma pozytywny wpływ na szereg układów ludzkiego organizmu. Tak więc trawienie poprawia się, toksyny i toksyny są bardziej skłonne do usunięcia. Cukier brązowy stymuluje pracę śledziony i wątroby oraz stabilizuje pracę serca i naczyń krwionośnych.

Jak odróżnić prawdziwy cukier trzcinowy od podróbki?

Idąc do sklepu po brązowy cukier, trzeba pamiętać: im bardziej wartościowy, popularny i droższy produkt, tym więcej myśliwych go podrabia. Pozbawieni skrupułów producenci traktują zwykły rafinowany cukier buraczany jako cukier trzcinowy, sztucznie wprowadzając do niego prosty karmel dla koloru i zapachu. To, co uzyskuje się w wyniku tego procesu, jest przekazywane jako cukier brązowy i sprzedawany po cenie wyższej niż cukier buraczany i nieco niższej niż naturalny cukier trzcinowy.

O czym należy pamiętać wybierając produkt z trzciny na sklepowej półce:

1. Po pierwsze, produkt o naturalnej jakości nie może być tani. Jego minimalna cena to 200 rubli za kilogram. Różnica w kosztach zwykłego cukru o półtora do dwóch razy powinna skłonić do przemyślenia i dokładnego zbadania opakowania. Powinien wskazywać, że zawartość pochodzi z Indii, Ameryki Południowej, Mauritiusa lub Hawajów – tylko tam wytwarza się prawdziwy cukier trzcinowy.
2. Kolejnym warunkiem jest, aby opakowanie naprawdę zdrowego produktu zawierało napis „nierafinowany”.
3. Musisz również dokładnie rozważyć sam produkt. Naturalny cukier trzcinowy ma różne rozmiary kryształów i jest to wyraźnie widoczne. Dlatego cukier w kostkach nie może wyglądać jak kostki o idealnych rozmiarach z wyraźnymi, równymi krawędziami i żebrami – zawsze są nierówne i wydają się luźne.

Istnieją dwa inne sposoby identyfikacji podróbki:

1. Jeśli rozpuścisz kostkę brązowego cukru w szklance wody, to podróbka, zrobiona z buraków i zabarwiona karmelem, nada płynowi jasnożółto-brązowy kolor, a pozostała kostka cukru zblednie. Naturalny brązowy kolor wody z trzciny zmieni się nieznacznie, a pozostała kostka cukru pozostanie brązowa.
2. Pomoże to zidentyfikować surogat i jod. Możesz wrzucić go bezpośrednio na kostkę cukru lub do wody, gdzie się rozpuści. Jeśli produkt jest naturalny, w każdym razie nabierze niebieskiego koloru.